Në një botë ku hapat e mi ndonjëherë mund të më largojnë nga shtigjet e dritës, mesazhi i dashurisë dhe faljes së pakushtëzuar rezonon me fuqi të jashtëzakonshme përmes shëmbëlltyrës së djalit plangprishës që më tregoi vetë Jezusi. Kjo histori nuk është thjesht një histori kthimi, por një himn i gjallë për aftësinë për të pritur kthimin me krahë hapur, pa rezerva apo kushte.
Rrëfimi i të birit, “O Atë, kam mëkatuar kundër qiellit dhe kundër teje: nuk jam më i denjë të quhem biri yt”, pasqyron ndjenjën e tij të thellë të pendimit dhe të vetëdijes për rënien e tij. Por përgjigja e babait tim, plot mëshirë dhe pa asnjë hezitim, është tronditëse! Më mëson se dashuria e vërtetë kapërcen ÇDO pengesë, ÇDO gabim, ÇDO distancë.
Kur Ati urdhëron ta veshin të birin me rrobën më të bukur, ta stolisin me një unazë dhe të festojnë kthimin e tij, ai më tregon se falja e Tij nuk është kurrë në gjysmë të rrugës. Nuk është një akt i thjeshtë harrese, por një pranim i ripërtërirë i plotë dhe total, sikur asgjë të mos kishte ndodhur kurrë!!! E pabesueshme por e vertete. Dhe kjo më mëson se, pavarësisht nga thellësia e rënies sime, dashuria dhe falja e Atit janë gjithmonë gati të më përqafojnë përsëri, të më kthejnë dinjitetin tim të plotë dhe origjinal.
Shëmbëlltyra e djalit plangprishës është një testament i fuqishëm se sado larg të ndihem, kthimi në shtëpi është gjithmonë i mundur. Falja e pakushtëzuar e Atit më pret, gati për ta shndërruar dhimbjen dhe pendimin tim në një festë rilindjeje dhe shprese të re. Kjo falje është një dhuratë e pamasë, e cila më fton të fal me radhë, duke ndjekur shembullin e dashurisë së pakushtëzuar dhe mëshirës së pafund që më është dhënë.