“Ku është pavdekësia jote apo ish-kerubini me krahë të shtrirë? Rrudhat në fytyrë, gulçimi në çdo hap dhe qartësia mendore që pakësohet të bëjnë të ankthshëm, apo jo? Por, duke e mohuar për mijëvjeçarë tani fuqinë shpirtërore hyjnore që ju është dhënë në krijimin tuaj, a mendonit vërtet se ishe bërë si Perëndia?
Ku është fustani juaj i dikurshëm i Luciferit? Spina është shkëputur nga burimi universal i energjisë, apo e kam gabim? A nuk e keni kuptuar ende se jeni thjesht një yll i errët dhe i ftohtë që reflekton dritën dhe nxehtësinë e të vetmit Diell në univers? Por ky yll ka përfunduar plotësisht në hije, duke u bërë kështu një planet i padukshëm dhe i padobishëm në univers.
Ku është mbretëria juaj apo princi i Matrix? A nuk po shkërmoqet në goditjen më të vogël të erës si një kështjellë rëre? Mijëra vite përpjekjesh të palodhura për të gjetur veten në komandë të një mbretërie të shkretë dhe një disfatë të armatosur pa asnjë gjurmë jete.
Ku është inteligjenca dhe mençuria juaj apo gjarpri i lashtë? Ungjilli juaj është një fe e bazuar në borxhe dhe fjalët tuaja janë të rreme dhe të rreme. Aftësitë tuaja intelektuale janë kalbur deri në pikën që ju keni rënë në grackat tuaja të magjepsur dhe të dehur nga filozofitë tuaja të çmendura dhe të pabaza.
Ku është fitorja apo “komandanti i përgjithshëm”? Po ju rrëshqet si rërë nëpër gishta, apo jo? Sa më shumë ta dëshironi dhe sa më shumë ta detyroni dorën tuaj, aq më tej ajo tërhiqet. Fitorja nuk ju takon, ashtu si nuk ju takon jeta dhe veshja e dritës që e keni marrë gjithmonë si të mirëqenë. Por ti je vetëm një krijesë që, larg Krijuesit të saj, do të kthehet në pluhur në mënyrë të pashmangshme.
O dragoi, nuk të mbetet gjë tjetër veçse të gëlltisësh ata katër zogj të neveritshëm që ende të dëgjojnë dhe të ndjekin përpara se një yll i ri verbues dhe vezullues do të të bëjë të zhdukesh përgjithmonë duke ndriçuar të katër anët jo vetëm të planetit tokë, por edhe të gjithë universin, me dritën jetëdhënëse të Krijuesit Zotit të Plotfuqishëm.
O ish-ylli i mëngjesit, bir i agimit, ju e keni eklipsuar veten plotësisht dhe përfundimisht. E juaja është metamorfoza më e vrazhdë dhe më e trishtë në të gjithë historinë e universit: nga një bartës i dritës në një vrimë të zezë. Çfarë involucioni… pikërisht nga ai që premtoi lartësi të përjetshme dhe ndriçim të pakufizuar, ai u shua në mënyrë të pashmangshme, u gëlltit nga një eklips total.”
P.S. Mund t’ju duket e çuditshme, por edhe mua më vjen keq që keni hyrë në këtë qorrsokak me një kokëfortësi vërtet të pakuptimtë dhe vetëshkatërruese, që së shpejti do të ndërpresë ekzistencën tuaj që nisi me premisat më të mira të mundshme. Ti ishe një krijesë spektakolare, më spektakolare nga të gjitha, por je kthyer në një spektakël të trishtuar për të gjithë krijimin që tani të shikon, ashtu si unë, me tmerr, mosbesim dhe një ndjenjë të thellë trishtimi. Por tani edhe këto pak vargje lamtumire që po ju shkruaj janë shumë të gjata për kujtesën tuaj që po ju braktis dhe gjithashtu për shikimin tuaj që është afër verbërisë totale.”