Nga ferri në tokë, ku vdekja, sëmundja dhe depresioni mbretëronin suprem,
Tani e gjej veten në parajsë, në një udhëtim të pamundur, por të vërtetë.
Ishte një vend i errët, ku shpresa dukej si një iluzion,
Çdo ditë një barrë, çdo frymë një mundim,
Shpirti im i mbështjellë me zinxhirë dëshpërimi.
Por më pas, transformimi, një zgjim sublim,
E gjej veten të ngritur lart, në krahët e të Përjetshmit,
Aty ku gjithçka është perfeksion, çdo detaj një shpikje hyjnore,
Qielli shpaloset në një numër të pafund ngjyrash,
Dhe unë, i habitur, vëzhgoj harmoninë universale.
Këtu, mes reve të një parajse të rizbuluar,
Unë zbuloj bukurinë e çdo krijese, çdo historie, çdo shpirti,
Në këtë mbretëri paqeje, unë e kuptoj vlerën e dashurisë,
Forca e pranimit, gëzimi i faljes.
Unë e admiroj përsosmërinë e gjithçkaje, duke përfshirë edhe veten time,
Për herë të parë shoh qartë, pa hije apo dyshime,
Thelbi im reflektohet në modelin qiellor,
Një pjesë e universit, unike dhe e çmuar.
Këtu, në përqafimin e pafund të qiellit,
Zbuloj se edhe plagët më të thella mund të shërohen,
Se çdo lot i derdhur ka gjetur kuptimin e tij,
Dhe çdo luftë, çdo dhimbje, ishte vetëm preludi
Të një rilindjeje plot shkëlqim, të një jete të pafund.
Tani, në pafundësinë e kësaj paqeje të përjetshme,
Unë festoj metamorfozën time, nga hiri në dritë,
Dhe në këtë udhëtim nga nata në ditë,
Unë zbuloj dashurinë më të pastër, lumturinë më të vërtetë,
Në përsosmërinë e gjithçkaje që është,
Përfshirë veten time, më në fund i lirë, më në fund në shtëpi.