Agimi i një engjëlli të shpenguar
Në humnerën e errët ku asgjëja pëshpërit,
Një engjëll qan, jeta e tij tani iku.
Krahë të thyer, në heshtje, një shteg i trishtuar,
Një zemër që është ushqyer nga keqardhjet, në natën e pafund.
Por këtu, në errësirë, një frymë, një përkëdhelje e lehtë,
Një lajmëtar dashurie, në velin e mbrëmjes.
Me një përqafim që merr dimri i ftohtë,
Dhe ngjall shpresë, në stuhinë e fortë.
Nga ky gjest rrjedh një jetë e rilindur,
Në venat e ngrira përhapet një ngrohtësi.
Errësira hapet dhe drita hyn,
Duke paralajmëruar fillimin e një të nesërme befasuese.
Falja qëndron ëmbël mbi plagët e hidhura,
Në përqafimin hyjnor, shpirti e gjen veten të mbështjellë.
Nga lotët fillon të rrjedhë një lumë gëzimi,
Në këtë përqafim u kap një jetë e re.
Një engjëll i rënë, i zgjuar nga harresa,
Me mëshirën qiellore, më në fund i shpëtuar.
Me krahë të rilindur dhe shpirt të ripërtërirë,
Një fat i transformuar ngrihet në botë.
Aty ku lulëzon shpresa nga dëshpërimi, pa frikë,
Dhe në falje, çdo gabim gjen shpengimin e tij,
Engjëlli i rënë, burgu i tij nga vdekja,
Ai rilind në jetë, në dashuri, në mëshirë të pafund.