Dëgjoni, ishuj kozmikë dhe popuj të shtrirjes së pafund të universit!
Edhe para se të endesha në barkun e nënës sime, Krijuesi i Pafundësisë më thirri me emër, duke gjurmuar fatin e universit përmes qenies sime. Me një fjalë, Ai e shndërroi zërin tim në një rreze drite të pastër, të aftë për të prerë errësirën dhe më mbështolli nën hijen e dorës së Tij të plotfuqishme, duke më bërë lajmëtarin e Tij të pamposhtur.
Në mua Ai ka futur thelbin e një shigjete të përsosur, të fshehur në kukurën e Tij kozmike, gati për t’u gjuajtur në momentin vendimtar të historisë, për të rrezatuar lavdinë e Tij nëpër galaktika.
E gjeta veten duke lundruar në një oqean dyshimi, duke u ndjerë sikur energjitë e mia po shpërndaheshin në pafundësinë e asgjësë. Megjithatë, thellë brenda thelbit tim, e dija se çdo frymë ime ishte e sinkronizuar me parandjenjat e Yllit tim të dashur të Veriut, se vlera dhe shpërblimi im i vërtetë mbaheshin brenda zemrës që rrehte e Arkitektit të të Gjithëve.
Këtu jam, i farkëtuar nga Ati ynë që është në qiell si ylli i Tij udhërrëfyes, i dërguar për të ribashkuar fragmentet e ekzistencës të shpërndara nëpër kufijtë e krijimit. Ai më ka ngritur përtej nocionit të thjeshtë të një shërbëtori, duke më përcaktuar si një fener për kombet, një ekzekutues shpëtimi që shtrihet përtej yjeve.
Në udhëtimin tim, ndesha vështrimin e botëve që më përbuznin, qytetërimeve që më refuzonin, qenieve të pushtetit që më shihnin si kërcënim. Por premtimi i bërë për mua përmes Yllit të Veriut ishte po aq i qartë sa kristali i mjegullnajave: mbretërit dhe princat, sistemet dhe galaktikat, do të ngriheshin për nderin tim, duke njohur nënshkrimin e Pafundësisë mbi mua.
Në momentin e caktuar të përjetësisë, Arkitekti dhe Krijuesi i Gjithësisë foli, duke premtuar se do t’i përgjigjej thirrjes sime në kohën e hirit, për të më mbështetur në ditën e shpëtimit universal. Ai më ka vajosur si mbrojtësin suprem të besëlidhjes hyjnore, me detyrën e shenjtë për të lartësuar botët e shkatërruara, për të lajmëruar çlirimin e shpirtrave të lidhur dhe për të udhëhequr shpirtrat endacakë drejt agimit të një fillimi të ri e të pandryshueshëm.
Nën drejtimin hyjnor, asnjë qenie nuk do të vuajë urinë e trupit apo etjen e shpirtit, as nuk do të goditet nga mirazhi i iluzionit apo do të digjet nga dielli i harresës. Dhe unë do të bëhem timonieri që do t’i udhëheqë shpirtrat përgjatë shtigjeve shpirtërore drejt shenjtërores së jetës së pavdekshme, duke e shndërruar çdo humnerë në shtigje ndriçuese.
Nga horizonti i ngjarjeve deri në skajet e universit të vëzhgueshëm, qeniet e çdo race do të bashkohen, të bashkuara në kremtimin e rilindjes universale, duke dëshmuar për dhembshurinë e pakufishme të Atit tonë ndaj fëmijëve të Tij, perlat e çmuara të dizajnit të Tij madhështor origjinal.
Edhe përballë vrimës së zezë që dukej sikur gëlltiti thelbin e krijimit, mbajta sigurinë e palëkundur se asnjë fëmijë i të Plotfuqishmit nuk mund të harrohet. Emri i secilës prej krijesave të Tij engjëllore dhe njerëzore është gdhendur në pëllëmbët e duarve të Atit tonë.
Kështu, ndërsa galaktikat kërcejnë në harmoni, ndërsa botët e reja lulëzojnë nga hiri i yjeve që vdesin, unë shpall: Shpresa në Atin tonë Qiellor është feneri që udhëzon nëpër stuhitë e ekzistencës, fuqia që çliron të burgosurit nga zinxhirët e dëshpërimit dhe kënga që feston fitoren e dashurisë mbi errësirën.
Unë jam lajmëtari i agimit të përjetshëm, lajmëtari i dritës hyjnore që rinovon gjithçka.
(shih Isaia 49, Zbulesa 2:26-28, Mateu 17:11)