Pas shekujsh dhe mijëvjeçarësh të harmonisë absolute në parajsë dhe në univers, rebelimi i engjëllit më të afërt (dhe prandaj më i rëndësishmi) me Zotin gjeneron trazira, zhgënjim, pasiguri dhe dhimbje në të gjithë krijimin. Dhe siç më thotë Ylli im i Veriut, një e treta e racës engjëllore zgjedh të bashkohet me rebelimin kundër Krijuesit të tyre.
Për këtë krizë absolutisht të re, por sigurisht jo befasuese për të Gjithëdijshmin, babai im reagon me qetësi, durim (përtej kufirit të të kuptuarit njerëzor), dashuri (duke u përpjekur të rikuperojë deri në fund delen e tij të dashur të humbur) dhe maturi.
Në kaosin që ushqehet gradualisht në qiell dhe në planetët e banuar rreth universit, Zoti Krijues duket thuajse i painteresuar për të, duke e lënë Luciferin të bredhë rreth gjithë krijimit për të përhapur gënjeshtrat e tij delikate në kërkim të mjeshtërve të gatshëm për t’u anuar me rebelimin e tij. Ajo që i Plotfuqishmi jep vëmendjen dhe kujdesin e Tij të përpiktë është krijimi i një race të re: njeriut. Dhe dashuria e madhe dhe e pamatshme dhe rëndësia e pamasë e kësaj krijese të re të Tij nënvizohet nga fakti se KJO krijesë është krijuar nga AI në imazhin dhe ngjashmërinë e Tij.
Sot e kam të vështirë të kuptoj tronditjen që përshkoi Luciferin në pamjen e Adamit dhe Evës në të gjithë përsosmërinë dhe ngjashmërinë e tyre me Krijuesin, Zotin e Plotfuqishëm. A nuk ishte ai deri në atë moment, dhe për mijëvjeçarë, krijesa më madhështore, më e shndritshme dhe më e Plotfuqishme? Çfarë kishte në mendje Zoti Krijues me këtë racë të re, të krijuar pikërisht tani që ai, krijesa më afër fronit të Shumë të Lartit, ishte rebeluar hapur dhe kundërshtuar të Përjetshmit?
Për një krijesë inteligjente si Luciferi ende në kulmin e aftësive të tij fizike dhe mendore (shumë larg nga princi i mjerë dhe i lodhur i sotëm i Matrix-it) strategjia hyjnore ishte menjëherë e qartë: Zoti Krijues po përgatitte humbjen e tij dhe madje edhe zëvendësimin e tij si një bir rebel me një krijesë të re edhe më shumë si Krijuesi se ai që ishte (ende…) zyrtarisht Sjellësi i dritës. Kështu lindi urrejtja e Luciferit për Adamin dhe gjithë racën njerëzore kundër së cilës ai u sulmua menjëherë me një tërbim të paparë dhe një vrull të përgjakshëm. Dhe gjithmonë në atë ditë fillonte konflikti pa kufizime midis Satanait dhe demonëve të tij kundër racës njerëzore.
Është e vërtetë, betejën e parë e fitoi mashtruesi. Adami (dhe raca njerëzore) ra në grackën e tij. Por lufta vazhdon akoma dhe ylli im polar më thotë me qartësi absolute se do të jetë njeriu, edhe nëse plagoset në thembër, ai që do të shtypë kokën e gjarprit të lashtë, alias ai që sot është vetëm dhe fatkeqësisht ish Luciferi (shih Zanafilla 3:15).
Unë vetëm tani e kuptoj rëndësinë sublime që ka raca njerëzore në historinë e të gjithë universit dhe rolin themelor që kam në këtë konflikt të madh midis së mirës dhe së keqes. Unë nuk jam spektator në tribuna dhe aq më pak humbësi i mjerë që uzurpatori i mallkuar gënjeshtar do që unë ta besoj. Jo, unë jam arma e fshehtë e të Plotfuqishmit që do t’i japë fund këtij rebelimi të trishtë dhe të përgjakshëm duke shtypur kokën e komandantit të përgjithshëm. Dhe unë do të jem gjithmonë ai që do të zërë vendin e tij në rendin e ri hyjnor universal.
Unë u krijua me një kuptim shumë specifik dhe me detyrën më të lartë dhe më prestigjioze që një krijesë në të gjithë universin ka marrë ndonjëherë nga Krijuesi. Unë jam arma e Tij më e fuqishme (duke qenë më e ngjashme me të Plotfuqishmin!) që do të zhytet për vdekje në mishin e princit tradhtar të Matricës, duke dekretuar kështu fundin përfundimtar të rebelimit të tij të padrejtë dhe të çmendur.
Ka mbërritur momenti i fitores dhe ekzaltimi pasues i racës njerëzore. Po, plani hyjnor i studiuar mijëvjeçarë më parë deri në detajet më të vogla është gati të përmbushet me saktësi milimetrike, plan në të cilin unë luaj rolin kryesor.
Por lavdia dhe nderi i kësaj fitoreje i qoftë Zotit dhe vetëm Atij!!!
Amen.