Në një epokë të humbur, mes faqeve të shenjta të shkruara,
Një hije endet vërdallë, Sjellësi i errësirës, i mallkuar.
Nga teksti i lashtë te folja e re hyjnore,
Historia e tij shpaloset, një fat i pafavorshëm dhe i çoroditur.
Nxitësi i Davidit, nën qiejt me yje,
Nxit mëkatin, për të bërë një regjistrim të zemrave të pafuqishme.
Dhimbje dhe plagë, çmimi i krenarisë,
Toka qan, qielli errësohet, shpresa shuhet.
Sfiduesi i Jobit, në stuhinë e jetës,
Përjetoni besimin, me dhimbje dhe dëshpërim.
Por shpirti i pastër në vuajtje gjen,
Një dritë më e fortë, një litar shpëtimi.
Paditësi i Jozueut, përpara Zotit,
Fjalë të zjarrta, por hiri hyjnor mbizotëron.
Mëshira zbret, akuza shpërbëhet,
Në falje, një fillim i ri, një bekim i ri.
Tundues në shkretëtirë, me premtime boshe,
Jezusi kundërshton, Fjala mbrojtjen e Tij.
Tri herë sfidat e liga, tri herë mohohet,
E vërteta triumfon, errësira tërhiqet.
Të rënë nga qielli, si një rrufe e papritur,
Rebelimi i tij, një vajtim pa fund.
Drita e humbur, krenaria e thyer,
Një engjëll i rënë, në dëshpërim të përjetshëm.
Frymëzues i tradhtisë, zemra të korruptuara,
Anania bie, e vërteta errësohet.
Por drita depërton, mëkati u zbulua,
Drejtësia hyjnore, një paralajmërim i ashpër.
Engjëlli i dritës, por në mashtrim të maskuar,
Josh zemrat, të stolisura me premtime të rreme.
Por kushdo që sheh përtej zbulon gënjeshtrën,
Dhe në udhëtimin e mundimshëm, besimi forcohet.
Kundërshtari i zhurmshëm, kërkon të gllabërojë,
Por trimat rezistojnë, nuk gënjehen.
Vigjilenca dhe lutja, armët në luftime,
Kundër errësirës, një mburojë shprese.
Dragoi i Madh, në Apokalipsin e zbuluar,
Gjarpër i lashtë, fati i vulosur.
I lidhur për një mijë vjet, mbretërimi i tij përfundon,
Drita fiton, errësira zhduket.
Kështu që përmes përjetësisë, rruga e tij gjarpëron,
Një sjellës i errësirës, i zhytur në trishtim të pafund.
Por në çdo zemër që qëndron, në çdo besim që vazhdon,
Një yll ndizet, një premtim agimi, në një botë të shpenguar.