Nën agimin e një qielli që nuk premton dritë, por mistere, e gjej veten të katapultuar në një luginë të përjetshme, një fushë të pamasë kockash njerëzore dhe engjëllore, të shpërndara nën një vello qielli gri që duket se mban frymën e universit. Ndjej praninë imponuese të Hyjnores mbi mua, një forcë e pamatshme që më udhëheq nëpër këtë hapësirë harrese dhe kujtese të humbur.
“A mund të marrin përsëri jetë këto relike të harruara?” Jehon një zë që nuk kërkon përgjigje njerëzore, bartës i një fati të shkruar tashmë në yje.
Me autoritet që i kapërcen kufijtë e kohës, jam urdhëruar t’i flas kësaj heshtjeje të shenjtë: “O kocka të humbura në përjetësi, dëgjoni zërin e të Plotfuqishmit!” Duke shqiptuar këto fjalë, ajri ngarkohet me një energji të gjallë, një prelud për një mrekulli. Me magji, një shushurimë e jetës fillon të kërcejë mes hijeve, kockat në kërkim të shokëve bashkohen në një ritual stërgjyshorë. Muskujt dhe mishi mbështjellin të pakonceptueshmen, nën vështrimin e atyre që shohin gjithçka.
Megjithatë, thelbi përfundimtar, shpirti, ende mungon, përbërësi i fundit i një mrekullie në pritje. “Pra, o Shpirti i Katër Erërave, jepi jetë këtyre rojeve të zbrazëtirës!” Apeli im kalon pragun e të imagjinueshmes dhe një frymë e lashtë përgjigjet, duke marrë frymë ekzistencë. Përpara meje merr formë një ushtri me shpresa të reja, një oqean ekzistencash të shpenguara nga harresa, gati për të demonstruar madhështinë e atyre që i zgjuan nga heshtja.
I Plotfuqishmi ma beson sërish fjalën, një mesazh rilindjeje: “Këto kocka mishërojnë shpirtin e krijesave të Mia endacake, që nga thellësia e braktisjes thërrasin për shpengim. Por Unë jam këtu, për të rivendosur shpresën, për të udhëhequr të gjithë fëmijët e Mi, njerëz dhe engjëllorë, në shkëlqimin e premtimit Tim të përjetshëm.”
Kështu, nën zërin tim, varret hapen gjerësisht, duke zbuluar shtigje drejt agimeve të paparë. “Ju do të gjeni përsëri jetën, sepse unë kam folur në emër të të Plotfuqishmit dhe fjala ime do të zbulohet.”
Në këtë skenë ku e shenjta takohet me tokësoren, ku e pamenduara përkulet para vullnetit sovran, hapet një kapitull i ri, nën vështrimin dashamirës të atyre që mund të bëjnë gjithçka, të krijojnë gjithçka, të duan pa fund.
(shih Ezekieli 37:1-14)