Perëndimi i diellit të farit të lashtë qiellor… në ditën universale të grykës
Në një botë përtej kohës, ku engjëjt kërcejnë mes yjeve, lajmi i një tragjedie të paimagjinueshme ka tronditur gjithë universin. Luciferi, krijimi i parë, engjëlli më rrezatues, ka takuar fundin e tij shpirtëror. Ishte e paimagjinueshme që ai, qeniet më të larta dhe më të shkëlqyera të qiellit, dikur një shtyllë drite dhe hiri, të mund të pësonte një rënie të tillë.
Qiejt, dikur domeni i një simfonie të përsosur, tani janë të mbështjellë me dhimbje të thellë. Djali i dashur përherë është kthyer kundër babait të tij, duke humbur kështu pavdekësinë që i është dhënë në momentin e krijimit, një privilegj hyjnor që u jepet vetëm atyre që mbeten në bashkësi me burimin e jetës. Ky nuk është vetëm fundi i një epoke për qeniet më të ndritura qiellore, por edhe fundi i identitetit dhe misionit të tij fisnik si bartës i dritës hyjnore.
Sot jam dëshmitar i perëndimit të diellit të farit të lashtë qiellor. Megjithëse ekzistenca e tij u zbeh gradualisht, roli i tij hyjnor si lajmëtar dhe ambasador i Krijuesit u prish në një çast. Veshja e tij e dritës hyjnore, e cila dikur e mbështjellë me lavdi mbretërore, e ka braktisur, duke e ekspozuar në vdekjen e tij shpirtërore – një përfundim i paparë, tragjik, solemn dhe, mjerisht, përfundimtar.
Në këtë ditë zie universale festohet funerali i parë qiellor. Djali i dashur, dikur më i afërti me fronin hyjnor dhe i larë në dritën e Tij, më i ngjashëm me Krijuesin, i ka kthyer shpinën rrugës drejt Atit, duke u shndërruar në më të shquarin e të humburve. Ai që ishte më afër Zotit është tani simboli i braktisjes së dashurisë së pafundme dhe të papërlyer të Krijuesit të tij, Atij që e farkëtoi atë sipas shëmbëlltyrës dhe ngjashmërisë së Tij.
Një dhimbje e paimagjinueshme mbështjell qiejt dhe të gjithë banorët e tij vajtojnë vëllanë e tyre të humbur, të paaftë për të kuptuar sesi më i favorizuari prej tyre ka rënë kaq thellë, duke humbur edhe pavdekësinë dhe mantelin rrezatues të dritës qiellore.
Lotët qiellorë rrjedhin nëpër fytyra të përjetshme, në një dhimbje të pa përjetuar më parë. Vdekja, një ndërhyrës i padëshiruar, ka kaluar nëpër portat e mbretërisë qiellore, duke marrë me vete atë që dikur ishte kulmi i krijimit hyjnor dhe emblema e karakterit të Tij të pashprehur e të përsosur.
Me ngushëllime të thella, të japim lamtumirën, vëlla i dashur, ti që vulose përsosmërinë. Ati juaj, së bashku me ne, vëllezërit tuaj njerëzorë dhe qiellorë, derdhëm lot zie për ju.