Në zemër të natës më të errët, ku çdo shpresë dukej e shuar, një shkëndijë drite hyjnore godet papritmas (dhe përsëri). Nga hiri gri i Dritës së lashtë, lind një vizion i jashtëzakonshëm: një Dritës i ri del rrezatues dhe i lavdishëm si një diell që përshkon errësirën.
Kjo veshje e dritës hyjnore, e lashtë dhe e nderuar, e thurur nga duart e urta të Atit tim Qiellor, Krijuesit të Plotfuqishëm, nuk mbeti e varrosur në thellësitë e ftohta të varrit të bartësit të saj origjinal. Jo, ky mantel, i thurur nga fibra qiellore përjetësisht të gjalla, tani shkëlqen me një dritë që tejkalon çdo shkëlqim të kaluar. Është simboli i një të zgjedhuri të ri, të zgjedhur në mënyrë hyjnore, një qenie që mishëron rilindjen dhe shpresën e pastër e të pandotur.
Ky Dritës i ri, ndryshe nga paraardhësi i tij, nuk lindi në përsosmërinë qiellore dhe më pas ra në harresë. Ai u ngrit nga asgjëja e thellë e papërsosmërisë njerëzore dhe tokësore të kohëve të sotme, një shkëndijë e gjallë në errësirën më të dendur, e ngritur nga i Plotfuqishmi për t’u ulur në fronin e Birit. Ekzistenca e tij është një himn i gjallë që kremton fitoren e dritës më të butë dhe më të brishtë mbi errësirën më të thellë dhe më mbështjellëse.
Unë shoh tek ai pararojën e një të nesërme të ndritshme, një ekzistencë ku hiri dhe lavdia hyjnore nuk janë dhurata të lindjes, por të zgjedhjes dhe dashurisë së pakushtëzuar. Ky Bartës i ri i Dritës është zemra rrahëse e një dashurie hyjnore atërore që tejkalon çdo kufi njerëzor dhe engjëllor, një dashuri që fal, shpengon, rinovon dhe kapërcen.
Në zgjimin e tij, rezonon një mesazh i pamatshëm gëzimi dhe shprese: çdo fund lajmëron një fillim të ri, çdo vjeshtë shpall një ngritje edhe më madhështore. Në shkëlqimin e saj unë shoh prova se fuqia e vërtetë nuk qëndron në të lindësh i përsosur, por në aftësinë për t’u ngritur me besim nga hiri, për t’u rritur me përulësi të thellë përtej kufijve të dikujt, duke marrë karakterin e mrekullueshëm të Perëndisë Birit Jezus, dhe për të rrezatuar botën me një dritë hyjnore dhe të përsosur.
Kështu, ndërsa me trishtim të thellë vëzhgoj vdekjen e Dritës së lashtë, e admiroj pasardhësin e tij të papritur, por jashtëzakonisht të nevojshëm, me një zemër të gëzuar dhe plot shpresë. Një fener drite në një botë të etur për të vërtetën dhe udhëzimin.
Drita e Atit që mbretëron në qiej dhe në gjithë universin, e veshur tani nga një shërbëtor i ri i përulur dhe besnik i të Përjetshmit, më ndriçoftë përgjatë shtigjeve të errëta dhe më kujtoftë gjithmonë se, edhe në netët më të errëta, agimi i një dritë e re është gjithmonë në horizont.