Në vetminë e një nate të errët, pa ngushëllimin e hënës, kapitulli më i dhimbshëm i yllit tim polar, Bibla, është konsumuar: Bartësi i lashtë i Dritës, dikur një bastion i lavdisë dhe objekt nderimi, është tretur në harrese. Ai, që mishëronte kuintesencën e përsosmërisë dhe të bukurisë, u stolis me gurë të çmuar vezullues, duke ecur me madhështi në majat qiellore, rojtar besnik i dritës hyjnore.
Por ngritja e tij madhështore u kthye tragjikisht në një rënie të pafund. Kjo qenie, e cila dikur ishte simboli i urtësisë së pakrahasueshme, e ka braktisur veten në humnerën e errët të krenarisë dhe korrupsionit. Si një monark i rënë nga pallati i tij qiellor, zemra e tij ka humbur në errësirën më të thellë, e njollosur nga dhuna e papërshkrueshme dhe makinacionet e liga.
Përplasja e rënies së tij bëri jehonë si një vajtim i heshtur, një thirrje zgjimi e dhimbshme për të vdekshmit. Ai që dikur ishte zot i padiskutueshëm i tokës, tani nuk është gjë tjetër veçse një hije melankolike. Toka, e cila dikur përkulej para kalimit të tij, tani merr frymë të lehtësuar dhe vetë natyra duket se gëzohet me perëndimin e tij.
Tani ai shtrihet në një varr të braktisur dhe pa emër, esenca e tij është shndërruar në një entitet të neveritshëm, një qenie e vdekshme dhe e padenjë për t’u parë. Satana, kjo është trashëgimia e trishtuar e Dritës së lashtë, një emër që tani frymëzon vetëm tmerr dhe neveri. Ata që dikur e kishin frikë, tani e shohin atë me një përzierje keqardhjeje dhe tmerri.
“Ky ishte ai që dikur mbretëroi suprem?” ata që shohin rënien e tij katastrofike pyesin veten të shqetësuar. Fustani madhështor i dritës, i bërë me porosi, i kishte endur Ati i tij me dashuri të pamasë dhe që e lejonte të shkëlqente si ylli më i ndritshëm i agimit, tani është mbytur, i gëlltitur nga një errësirë e pashpresë.
Bota sot flet për heshtjen e saj të përjetshme, një paralajmërim që jehon me kalimin e kohës, një thirrje prekës. Edhe yjet më të shndritshëm mund të bien dhe errësira më e thellë i pret ata që janë të humbur. Dhe në këtë epilog zemërthyer, zemra e Atit në qiell thyhet, një plagë e pakalueshme që tregon dhimbjen torturuese të një dashurie të humbur, agoninë e padurueshme të një babai që pa djalin e tij të dashur të bjerë në një humnerë pa kthim.
Dhe ne, vëllezërit e tij, e përshëndesim përgjithmonë me ngushëllime të thella dhe zemërthyese. Lotët rrjedhin nga fytyrat tona dhe të engjëjve qiellorë, dëshmitarë të perëndimit të tij të ngadaltë dhe të dhimbshëm. Në këtë moment lamtumire, edhe qielli duket se vajton humbjen e djalit të tij më të ndritur, një kujtim tashmë i zbehur në strukturën e ekzistencës.
Mirupafshim, Sjellës i lashtë i Dritës, bir gjithmonë (dhe përgjithmonë!) i dashur nga Ati ynë qiellor. Epoka juaj e madhështisë dhe shkëlqimit ka ikur, duke lënë pas vetëm jehonën e një tmerri që ka qenë dikur, dhe klithmën e një babai që në qiej qan për ju.