Nën qiejt dikur të tutë, dritëbartë,
Ti ra në hijet e një ëndrre të humbur.
“Ti ishe vula e përsosmërisë,” pëshpëriti Ezekieli,
“Plot urtësi dhe të përsosur në bukuri.”
Në Eden ke ecur, mes gurëve të çmuar,
Smeraldi dhe ari, nën këmbët e tua shkëlqenin.
Një kerubin, me krahë zjarri, i krijuar me lavdi,
Në malin e shenjtë të Krijuesit ecje, adhurove.
Por perversiteti u rrënjos në zemrën tënde mbretërore,
Dhe me të, ju korruptuat mençurinë dhe shkëlqimin tuaj.
“Do të biesh nga qielli,” të paralajmëroi babi, “për gabimin tënd fatal,
Bëhesh hi nën vështrimet që të drejtohen”.
Isaia, në vajtimin e tij, vuri re rënien tënde,
“Si ra nga qielli, o yll i mëngjesit!”
Në malin e kuvendit keni ëndërruar të ngjiteni,
Por në gropë, në harresë, të panë fund.
Dikur princi i princave, tani një ëndërr e zhdukur,
Një këngë e harruar, në jehona të humbura.
Toka pushon, qielli pastrohet,
Dhe kedri i Libanit nuk dridhet më kur kalon.
Mbretërit e kombeve të shikojnë të habitur,
“Ky është ai që tronditi tokën me tërbim?”
Por tani ti gënjen, një hije midis hijeve,
I mbuluar me krimba, në varrin tënd të vetmuar.
Dikur lart mes yjeve, tani shtrihesh i dëshpëruar,
Drita jote, kujtim i zbehur, në kohën e humbur.
“Dritës, ku i ke krahët tani?”
Pyet bota, në heshtjen tënde, nën yje të qetë.