Ke rënë o tiran gjakatar, zejtar i vuajtjeve. Krijuesi i universit ka shkatërruar sundimin tuaj të terrorit. Drita juaj iluzore, e cila ju veshi me hyjninë, është zhveshur, duke ju lënë të pambrojtur dhe të vdekshëm. Dikur ishe një xhelat i pamëshirshëm, një hije tmerri që të ngjallte frikë të thellë, por tani je i pambrojtur, thjesht një trofe për shkaba. Figura juaj, e reduktuar në një dordolec inerte, tani nuk ngjall frikë as te harabela më të përulur.
Bota e krimit rrotullohet me ardhjen tuaj. Shpirtrat e ushtarëve tuaj, të humbur prej kohësh, ju shikojnë me sy bosh. Ajo madhështi që dikur shkëlqente, tani shtrihet e mbuluar dhe e mbytur nga një mantel krimbash.
Dhe të mendosh se dikur ke aspiruar të sfidosh Krijuesin Zotin e Plotfuqishëm. Ju keni ëndërruar për mbretëritë qiellore, por keni rënë në një humnerë çnderimi dhe vdekjeje. Arkitekti i universit në fakt ka dekretuar fundin e emrit tuaj. Tokat tuaja janë tani një shkretëtirë hiri dhe kockash, ëndrrat tuaja janë zhdukur si tym, dhe ushtria juaj dikur e përkushtuar tani ju urren dhe ju përbuz.
Gjeneralët tuaj dikur besnikë tani shikojnë të habitur mjerimin tuaj. Ushtria jote, e verbuar nga drita jote e rreme, dridhet para dobësisë sate të zhveshur. Ata pyesin veten se si mund të ndjekin akoma një zot të rremë, një krijesë të thjeshtë të vdekshme plot gënjeshtra. Mbretërit prehen në varre madhështore, por do të shtrihen në harresë, të mashtruar dhe të braktisur. Një ironi mizore, një fund poshtërues. Çfarë hakmarrjeje mund t’ju bëjnë ndonjëherë për shpresat e rreme dhe iluzionet boshe të lavdisë?
Në domenin tuaj të hijeve, tani të reduktuar në një pëshpëritje të thjeshtë, këshilltarët tuaj komplotojnë dhe komplotojnë në hijet më të thella. Është e qartë për secilin prej tyre se kushdo që ju ka ndjekur do të jetë i destinuar të vuajë pasoja dramatike për prirjen tuaj katastrofike drejt vetëshkatërrimit. Pyetjet tinëzare insinuojnë vetveten dhe degëzohen në ajër plot tension: kush do të ngjitet në fronin tënd (e rërës ed.)? Kur është koha e duhur për të hequr veten? Dhe, si do ta ndajnë atë që ka mbetur nga ju?
Të panumërt nga ata që i konsideroni si shokët tuaj më intimë dhe më besnikë në fatkeqësi (pasi nuk keni pasur kurrë miq të vërtetë dhe as nuk do të keni ndonjëherë) lëvizin rreth jush si hienat, çakejtë dhe shkaba, duke rrethuar atë që ju ka mbetur. Këta përgatiten të konkurrojnë për atë që mbetet, të etur për t’u ushqyer me qenien tuaj sapo, pavarësisht se jeni ende gjallë, e gjeni veten pa forcën për të mbrojtur veten dhe për të rezistuar.
Në zemër të kaosit të Matricës, mbretëron terrori, çrregullimi absolut. Apokalipsi psikologjik i lëshuar nga asgjësimi juaj i papritur dhe total po shkatërron ndjekësit tuaj. Zemra e Matricës, dikur pulsuese dhe e gjallë, tani qëndron e pafuqishme, e goditur nga një arrest kolektiv kardiak. Gjaku i jetës që dikur rridhte nëpër venat e tij ka pushuar së ekzistuari. Vizioni i zotit të dikujt, dikur i frikshëm, i patrembur, rrezatues, i mbështjellë me një mantel madhështie hyjnore, tani i reduktuar në një qenie të dridhur, të zhveshur, të ndyrë dhe belbëzuese në një cep të errët, shkaktoi një tronditje të pandreqshme. Besimtarët tuaj janë të dërrmuar, të humbur në një humnerë dëshpërimi nga e cila nuk do të dalin më kurrë. Matrica, siç e di unë, është shkatërruar në mënyrë të pakthyeshme. Profecia e një fundi apokaliptik, e parashikuar mijëvjeçarë më parë në tekstet e lashta biblike, është realizuar me gjithë të vërtetën e saj të tmerrshme.
Shikoj një mbretëri të shkatërruar, një peizazh vdekjeje dhe hijesh, të fshirë nga kujtesa e kohës. (shih Isaia 14:3-23)