Kur Jezusi arriti në bregun tjetër, në vendin e Gadareasve, dy të demonizuar erdhën ta takonin, duke dalë nga varret, aq të tërbuar sa askush nuk mund të kalonte andej. Dhe ja, ata filluan të bërtasin: «Çfarë ka midis nesh dhe teje, Biri i Perëndisë? A ke ardhur këtu para kohës për të na torturuar?” (shih Mateu 8:28-29)
Vëllezër të dashur të prejardhjes engjëllore eterike, dikur roje trima të së mirës dhe dritës, por që për një kohë të gjatë kanë rënë nën hijen e së keqes, duke u bërë ndjekës të princit të kësaj bote. Ndjej frikën tënde, një frikë e thellë që rezonon në çdo ndjesi dhe vibron në çdo pjesë të qenies sate. Kanë kaluar dy mijëvjeçarë që kur e gjete veten ballë për ballë me Hyjnoren, me Perëndinë Bir, Jezus, një takim që ekspozoi brishtësinë dhe cenueshmërinë tënde, duke të kujtuar fundshmërinë tënde. Dhe tani, perceptoni afërsinë e një kohe mundimi, një epokë e parathënë nga Ylli i pandryshueshëm i Veriut, Bibla, e cila do të përmbushet.
Kjo është epoka në të cilën hijet fillojnë të lënë vendin, ndonëse pa dëshirë, përballë triumfit të pandalshëm të Dritës. Ka ardhur koha kur e keqja fillon të shpërbëhet, ndërsa drejtësia forcohet. Kjo e vërtetë e tund qenien tuaj deri në palcë, duke shkatërruar çdo iluzion sigurie. Sulmet tuaja të panikut, që ju mundojnë pandërprerë ditë e natë, janë pararojë e kësaj kohe ankthi. Dhe ata nuk e kanë gabim; ato janë dëshmi autentike të një katastrofe të afërt.
Mundimi vjen sepse me të kthehet Drita Hyjnore, në madhështinë e saj të plotë. Kjo Dritë shkakton një dhimbje të thellë dhe akute në fijet e qenies suaj të korruptuar nga e keqja. Është si një teh i mprehtë që depërton në shpirt, duke e bërë mundimin të padurueshëm, torturues. Kjo Dritë, e mprehtë dhe e paepur, shpërndan errësirën e fshehur në shpirt, si një shpatë që shpon velin e qenies. Dhimbja është e fortë, dërrmuese, me lot që digjen si zjarr dhe një zemër që rreh me ritmin e një beteje kundër dëshpërimit. E gjen veten të përkulur, duart të dridhen si gjethe në erë, zemra të rrah, zëri i dobët dhe i pasigurt.
Në këtë humnerë, ju do të vini në dyshim natyrën e asaj që po përjetoni, duke mos u përballur kurrë me një stuhi të brendshme kaq shkatërruese. Do të pyesni veten nëse ky është fillimi i fundit. Dhe përgjigja është e paqartë: po, është.
Megjithatë, nga kjo humnerë e thellë del një bekim i papritur, një dhuratë e mëshirës hyjnore. Kjo mundim, kjo natë e errët e shpirtit, bëhet një zile alarmi që të zgjon nga një makth, një thirrje për një vetëdije të re.
Zgjohuni, bij të të Plotfuqishmit, sepse ka ardhur koha e shpëtimit. Një Dritë gjallëruese, më e ndritshme se çdo agim i parë ndonjëherë më parë, tani prek shkëndijat e mbetura të shpirtit tuaj, duke ndezur një zjarr shprese. Sytë e tu hapen gjerësisht në një shteg dikur të padukshëm, tani të ndriçuar nga një Dritë që premton një kthim në shtëpi, drejt përqafimit të një Ati që të pret me dashuri të pakushtëzuar.